Κυνηγετικό ένστικτο και απομυθοποίηση

Αντί προλόγου

Γράφοντας τις αράδες που θα διαβάσετε παρακάτω, το ζητούμενο για μένα ήταν να μπω σε μια συλλογιστική διαδικασία σε θέματα που πιθανά άπτονται του μεταφυσικού, να εκτεθώ δημόσια και να βγω αλώβητος μετά την έκθεση αυτή! Και λέγοντας υπερφυσικό ή μεταφυσικό είναι πολύ πιθανό να αναφερόμαστε σε κάτι ή καλύτερα σε ότι δε μπορεί να αναλυθεί ικανοποιητικά, να τεκμηριωθεί και τέλος να δοθεί μια επιστημονική εξήγηση που να μπορεί να καλύψει κάθε βασικό ερώτημα που τυχόν προκύπτει για αυτό.

Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω πως κάποιοι διαθέτουν νοητικές ή άλλες δεξιότητες που ξεφεύγουν από αυτά που μπορούν οι πολλοί να κάνουν και ακόμα περισσότερο να εξηγήσουν στην καθημερινή τους ζωή. Μέχρι όμως να εξηγηθούν,..............


..........θα παραμείνουν κλεισμένα στη σφαίρα του ανεξήγητου κι εμείς απλά θα αναφερόμαστε σε αυτά εντελώς αόριστα, έχοντας σαν ελάχιστη δυνατότητα να παρατηρούμε μόνο τα ορατά αποτελέσματα τους.

Αυτό όμως που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι η σχέση κάποιων «περίεργων φαινόμενων» σχετικά με τα υποβρύχια δρώμενα,
τη δραστηριότητα τη δική μας του υποβρύχιου κυνηγιού που τόσο αγαπάμε.



Συχνά πυκνά στην υποβρύχια κοινότητά μας γίνεται λόγος για το «κυνηγετικό ένστικτο». Είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό αδόκιμα και χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς περί τίνος πρόκειται, αφού η όλη ιστορία παραπέμπει σε κάτι το μεταφυσικό και όχι στα απευθείας χειροπιαστά αποτελέσματα των γνωστών μας αισθήσεων : Γεύση, όραση, ακοή, όσφρηση, αφή.
Αλήθεια υπάρχει το κυνηγετικό ένστικτο; Μήπως πιστεύουμε πως υφίσταται αλλά η αλήθεια είναι άλλη; Πρόκειται πράγματι για κάτι το μεταφυσικό; Πως μπορεί να λειτουργεί στο ψάρεμά μας; Αν υπάρχει μπορώ να το εμπιστεύομαι τυφλά ;
Χονδρικά θα λέγαμε πως το ένστικτο στον άνθρωπο λειτουργεί για την αναπαραγωγή και τη διατροφή, αλλά θα συμπλήρωνα πως λειτουργεί κάποιες φορές αμυντικά για την προστασία της ζωής μας. Γενικά πάντως σαν ένστικτο θα ονόμαζα εκείνες τις αυτόματες αντιδράσεις του ανθρώπινου είδους προκειμένου να εξακολουθήσει να υπάρχει.

Τι γίνεται όμως με την περίπτωσή μας; Διαθέτει ο υποβρύχιος κυνηγός κυνηγετικό ένστικτο; Και αν ναι, άλλος διαθέτει περισσότερο και άλλος λιγότερο;

Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως ο άνθρωπος από τη δημιουργία του, προκειμένου να επιβιώσει έπρεπε να κυνηγήσει. Κάποιοι από τους κυνηγούς προγόνους μας είναι σίγουρο πως έδειχναν μια μεγαλύτερη έφεση προς την άγρα λείας. Αυτό συνεχίζει και στις μέρες μας και σε όποιον τα καταφέρνει κυνηγετικά καλύτερα από τους άλλους, απλοϊκά το αποδίδουμε στο λεγόμενο κυνηγετικό ένστικτο προσφέροντας με αυτό τον τρόπο μια εύκολη εξήγηση χωρίς περαιτέρω αναλύσεις. Αυτός; Ααα!!! Διαθέτει μεγάλο κυνηγετικό ένστικτο! Δε πιάνεται! Φυσικά και το αντίθετο.

Σαφώς και υπάρχουν περιπτώσεις ψαροκυνηγών που καταφέρνουν να εξελιχτούν πολύ πιο γρήγορα από κάποιους άλλους, με ορατό αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη αλιευτική παραγωγικότητα από τους υπόλοιπους.
Όταν αναρωτιόμαστε για την αποτελεσματικότητα αυτών που τακτικά βγάζουν περισσότερα ψάρια από τους υπόλοιπους, πέρα από την καλή τους υδροβιότητα, τον άρτιο εξοπλισμό και την τακτική τους επαφή με το υγρό στοιχείο, συνηθίζεται να τους αποδίδουμε και αυξημένες μεταφυσικές ικανότητες που διαθέτουν οι ψαροκυνηγοί αυτοί.

Είναι όμως έτσι;
Ας κάνουμε μια προσπάθεια να αναπτύξουμε λίγο το θέμα:

Τάσεις

Όλοι μας βουτάμε στο μπλε, αλλά βουτάμε μάλλον με διαφορετικούς στόχους. Κάποιοι απλά, θέλουν να χαζέψουν τον υποβρύχιο κόσμο, κάποιοι για να ξεφύγουν από τη γκρίνια της πεθεράς ή της γυναίκας τους, ενώ κάποιοι καταδύονται μόνο και μόνο για σκοτώσουν! Πώς να το κάνουμε; Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες τάσεις! Κάποιοι ίσως είναι σκληρότεροι στο κυνήγι τους από άλλους. Ειδικά στο υποβρύχιο κυνήγι, μου έχουν εξομολογηθεί άτομα πως ηδονίζονται με τους σπασμούς που μεταφέρει ένα καρφωμένο ψάρι στο σώμα τους και άλλοι πως χάνουν αξιόλογα θηράματα γιατί μέχρι να θαυμάσουν την ομορφιά τους αρκετά, αυτά έχουν βγει εκτός πεδίου βολής!
Αξιολογώντας δε, συνήθως αυτά που βλέπουμε, κατατάσσουμε σύμφωνα με τα ορατά και απτά αποτελέσματα κάθε δραστηριότητας. Στη δική μας περίπτωση : Μεγάλα ψάρια = ικανότητα. Λίγα ψάρια = μετριότητα. Καθόλου ψάρια = No commend !

Είναι προφανές πως κάποιοι έχουν πιο αυξημένες κυνηγετικές βλέψεις από τους υπόλοιπους, έχοντας τους δικούς τους μικρούς ή μεγαλύτερους λόγους να βγάλουν οπωσδήποτε ψάρια. Ο νους αυτών των ατόμων είναι επικεντρωμένος σε ένα στόχο: την αποτελεσματική αλιεία. Έτσι η ψυχή τους είναι ολότελα δοσμένη σε αυτό που κάνουν.
Είναι οι κυνηγοί αυτοί που δεν θα σταματούσε ποτέ τη βολή τους το αθώο βλέμμα ενός μαγιάτικου। Κάποιους από αυτούς θα τους πίκραινε η μεγαλύτερη ψαριά του φίλου τους. Κάποιοι θα έφεραν βαρέως το να μη διακριθούν σε ένα αγώνα ψαροτούφεκου. Έτσι, η μοναδική πρόθεση στα περισσότερα από τα άτομα αυτά είναι όχι μόνο να βγάλουν ψάρια, αλλά και να τα επιδείξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σφραγίζοντας την υπεροχή τους έναντι των άλλων σε μια εξαιρετικά αγωνιώδη αναζήτηση ταυτότητας.


Την ικανότητα αυτή ίσως μπορούμε να την ονομάσουμε «αλιευτική δεινότητα». Ίσως θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε και «αυξημένη κυνηγετική τάση».Ή όπως αλλιώς θέλουμε, όχι όμως ένστικτο! Πιθανά η κυνηγετική αυτή τάση να υπάρχει κάπου κοιμισμένη μέσα μας και περιμένει κάποια εναύσματα για να ξεκινήσει να λειτουργεί. Το σημερινό φαινόμενο της αστυφιλίας έχει καταφέρει πολύ καλά να την κρατάει φυλακισμένη και πολλές φορές λόγω της σωρείας των έτοιμων προσφερόμενων υλικών αγαθών να μην είναι δυνατό να αφυπνισθεί.

Η ικανότητα αυτή απαιτεί πολύ καιρό μέχρι να καλλιεργηθεί και να αποδώσει καρπούς. Μεταξύ μας υπάρχουν υποβρύχιοι κυνηγοί που καλλιεργούν τις όποιες δεξιότητες διαθέτουν στο έπακρο κάτω από το νερό και ακόμα έχουν την δυνατότητα ή την επιθυμία να επισκέπτονται πολύ τακτικά τη θάλασσα. Μια άλλη μεγάλη μερίδα είναι αυτή των ατόμων που ψαρεύουν «μια στο τόσο». Μη έχοντας τα άτομα αυτά τακτική τριβή με το αντικείμενο και ως εκ τούτου περισυλλογή παραστάσεων και επαφών με ψάρια, δεν γίνεται να εξελίξουν το κυνήγι τους, έτσι παραμένουν στην μετριότητα.

Παρένθεση : Το να είναι κάποιος μετριότητα σε κάποια δραστηριότητά του δεν είναι και τίποτα φοβερό! Όπως επίσης δεν θα πρέπει να αποτελεί στόχο ζωής το να καταφέρνει να βγάζει κάποιος τακτικά ψάρια, τη στιγμή που μιλάμε για ερασιτεχνισμό. Κατά βάση το υποβρύχιο κυνήγι, σαν ερασιτεχνική δραστηριότητα, θα πρέπει να αποτελεί δεύτερη και τρίτη προτεραιότητα στη ζωή μας, για τον απλούστατο λόγο πως επειδή σαν sport έχει τρομερό ενδιαφέρον, είναι πολύ εύκολο να αποπροσανατολίσει κάποιους που ασχολούνται υπέρμετρα με αυτό από τη σκληρή πραγματικότητα της μάζωξης των λοιπών απαιτούμενων υλικών εφοδίων για τη διαβίωση, των πτυχίων για τους φοιτητές και των ασφαλιστικών ενσήμων για όλους τους εργαζόμενους .

Όραση και «ένστικτο»



Σε κάποιο άρθρο είχα γράψει :

………Tο ένστικτο του κυνηγού

Η δύναμη που κρύβει μέσα του ο κυνηγός. Άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο. Είναι η δύναμη εκείνη που σου λέει αν θα πας δεξιά ή αριστερά. Η δύναμη αυτή που θα σου φωνάξει να ψάξεις μία πέτρα ανάμεσα από χίλιες. Δε μπορώ να πω αν καλλιεργείται ή είναι επίκτητη. Εκείνο που μπορώ να πω είναι πως φέτος τον Απρίλη σε ένα κολυμπητό ψάρεμα σε τόπο γεμάτο βράχια και ποσειδωνίες κάτι με τραβούσε να επανέλθω σε ένα συγκεκριμένο μονόπετρο. Κατά τα άλλα αδιάφορο. Γύρισα πίσω τα 100 μέτρα που είχα απομακρυνθεί , έκανα μια βουτιά και αναδύθηκα με ένα ψάρι 16 κιλών……….

Σκεπτόμενος όμως πάλι και πάλι τη σκηνή εκείνη θυμήθηκα μια αδιόρατη θολούρα που έκανε το σημείο εκείνο λίγο διαφορετικότερο από τα διπλανά (κατά τα άλλα πανομοιότυπα σημεία). Δεν ήταν ένα τρανταχτό σημάδι ύπαρξης ροφού, αφού όπως προανέφερα επρόκειτο για μια αραιότατη θολούρα η όποια κάλλιστα θα μπορούσε να προέρχεται ακόμα και από τα μουστάκια ενός μικρού μπαρμπουνιού.
Σήμερα πιθανολογώ πως αυτό που με έκανε να διακόψω την κολύμβησή μου και να επιστρέψω στο σημείο εκείνο, ήταν οι συσσωρευμένες πληροφορίες που βρίσκονταν κρυμμένες σε ένα μικρό σημείο του εγκεφάλου μου και οι οποίες αφού επεξεργάστηκαν και συνδυάστηκαν έστειλαν μια κεντρική πληροφορία. Όλα αυτά όχι συνειδητά. Η κεντρική αυτή πληροφορία έδινε μια πολύ καλή πιθανότητα για ύπαρξη ψαριού. Η κούφια βάση, η θολουρίτσα, η αυλή με την άμμο, η ποσειδωνία.



Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως ο εαυτός μας παραλαμβάνει τα όποια οπτικά ερεθίσματα θεωρήσει παραγωγικά για την ασκούμενη δραστηριότητα μας και τα μετατρέπει με πολύ συνοπτικές διαδικασίες σε περιέργεια ή υποχρέωσή μας, να ασχοληθούμε με αυτά.

Εκβιάζοντας το φτωχό μυαλό μου να εξηγήσει και τις όποιες άλλες -σχεδόν μεταφυσικές αποκαλύψεις μαύρων είχα κατά το παρελθόν-, κατάφερα να συμπεράνω πως αυτές έγιναν πλησιάζοντας κολυμπητά στις καλύτερες ροφομεριές μου (έχοντας κάνει παλαιότερες συλλήψεις στα σημεία αυτά ή σε βυθούς σχεδόν παρόμοιους) και μάλιστα τις ώρες που συνηθίζουν τα ψάρια αυτά να βρίσκονται εκτός θαλαμιών.
Άρα εδώ δε μιλάμε για κάτι το εξωπραγματικό ή το ανεξήγητο! Δε μπορούμε να θεωρήσουμε πως μια εξωγήινη δύναμη μας αποκαλύπτει τα ψάρια, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός, εκτελώντας με ακρίβεια τις εντολές που ο ίδιος έχει δημιουργήσει και αποθηκεύσει σε μια μικρή μεριά του εγκεφάλου, με την μάθηση του μετά από επαναλαμβανόμενα συμβάντα .

Μετά από αυτά δεν θα μπορούσα παρά να αποδώσω στην εύνοια της τύχης τις όποιες απίθανες συλλήψεις ψαριών μου έχουν προκύψει κατά το παρελθόν και οι οποίες δεν προέρχονται από άλλα παρόμοια ψαρευτικά περιστατικά.

Έμπειροι και άπειροι

Οι συσσωρευμένες εικόνες που έχουν βιώσει οι έμπειροι, τους κάνουν να προσέχουν εντελώς διαφορετικά τα πονηρά σημεία που φωλιάζουν ψάρια, αντίθετα με τους άπειρους. Κάποια υπολείμματα μισοχωνεμένων μαλακίων ή μαζεμένα όστρακα, μια αμμώδης επιμελημένη λεκάνη στη ρίζα ενός μονόπετρου θα υποδείξουν στον έμπειρο την πιθανότητα ύπαρξης ψαριού.

Για τον άπειρο πιθανά να μη περάσουν σαν σημάδια που χρήζουν περαιτέρω έρευνας, μέχρι τη στιγμή που θα προσπαθήσει να αποκρυπτογραφήσει τα σημάδια αυτά ή έστω και τυχαία να ανακαλύψει κάποιο θήραμα που σχετίζεται άμεσα με τις ενδείξεις αυτές. Αυτό θα αποτελέσει ένα πρώτο αλλά σημαντικό βήμα για τη δημιουργία μιας νοητής βιβλιοθήκης με θέμα «συνδυασμός τόπου, χρόνου, συνθηκών, ενδείξεων και θηράματος». Αυτή η γνώση θα παραμείνει φυλαγμένη στη βιβλιοθήκη αυτή, περιμένοντας να εμπλουτιστεί και με επόμενα παρόμοια περιστατικά, να συνδυάσει τις ίδιες ή σχεδόν ίδιες εικόνες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, μέχρι που κάποια στιγμή θα μπορεί ο πνευματικός βιβλιοθηκάριος να δίνει σίγουρες εντολές προς εκτέλεση στο οπλισμένο χέρι του άπειρου, προωθώντας τον στα επόμενα αλιευτικά σκαλοπάτια.
Ακόμα, η παρακολούθηση των φάσεων της σελήνης, αλλά και των υποβρύχιων ρευμάτων, του θερμοκλινούς, της επιφανειακής θερμοκρασίας του νερού, ο τρόπος και τα μέρη που θρέφονται τα ψάρια, είναι παράμετροι που μπορούν να λειτουργήσουν αθροιστικά και να αυξήσουν την κυνηγετική μας τάση στο μέλλον αποδίδοντας σε ιχθύες.

Ιδιοδεκτικότητα :

Ο όγκος του νερού που εκτοπίζεται από το απότομα πλησίασμα ενός πελαγίσιου πίσω ή πλάι μας είναι ικανός να ερεθίσει μια δική μας πλευρική γραμμή και να μας κάνει να στραφούμε σε κάτι που δε βλέπαμε।


Ιδιοδεκτική αίσθηση: Είναι η αίσθηση που συνηθίζουμε να αποκαλούμε ως «έκτη αίσθηση» και η οποία κατά βάση πρόκειται για την αντίληψη που διοχετεύεται μέσω κάποιων ειδικών αισθητήρων στους μυς, στους τένοντες και στο λαβυρινθικό μας σύστημα. Μέσω αυτών παίρνουμε πληροφορίες σχετικά με τις κινήσεις (στη δική μας περίπτωση το πλησίασμα ενός ψαριού) και τη θέση μας.

Η ιδιοδεκτική αίσθηση για να καταφέρει να λειτουργήσει σε κάποιον, θα πρέπει απαραίτητα το άτομο αυτό να έχει βιώσει ίδια ή παρόμοια περιστατικά πάνω από μία φορές, είτε αυτά αφορούν ένα οπτικό ερέθισμα του παρελθόντος που στη συνέχεια η εκτενέστερη παρατήρησή του απέδωσε ένα θήραμα, είτε τη μετατόπιση του όγκου νερού που έγινε έστω και ελάχιστα αντιληπτός κατά την πρόσκρουσή του με το σώμα μας και εντέλει μας ανάγκασε να στρέψουμε προς το θήραμα που το προκάλεσε και που μέχρι εκείνη τη στιγμή δε βλέπαμε κάνοντας μας να αισθανθούμε πολύ προχωρημένοι!
Δυστυχώς για να αποδώσει τα μέγιστα μια αίσθηση (και φυσικά δεν εξαιρώ την ιδιοδεκτική) θα πρέπει οι υπόλοιπες πέντε αισθήσεις να υπολειτουργούν.

Ακοή

Ποιος είπε πως ο υποβρύχιος κόσμος είναι σιωπηλός; Οι θόρυβοι των ψαριών είναι αρκετοί για να γίνουν αντιληπτοί από τον υποβρύχιο κυνηγό. Το σπάσιμο της ουράς ενός κοπαδιού σαλπών , η το απότομο χώσιμο του ροφού στην τρύπα του, το σπάσιμο της συναγρίδας και κάθε άλλου ψαριού δημιουργούν ένα υπόκωφο ήχο που καταμαρτυρά την ύπαρξή τους. Ο ήχος των σηκιών προδίδει την ύπαρξή τους και τη μεγάλη πιθανότητα ύπαρξης και ενός μαύρου εκεί κοντά.

Τους ανεπαίσθητους αυτούς ήχους ίσως κάποιος άπειρος τους αγνοήσει, ενώ είναι πολύ πιθανό να πονηρέψουν τους εμπειρότερους και να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν την προέλευσή τους.

Η γνώση που κατέχει ο παλιός από παρελθόντα περιστατικά, τα οποία σήμερα είναι σε θέση να αξιοποιήσει αποκωδικοποιώντας τα, θα τον κάνουν να συμπεριφερθεί διαφορετικά από τον «άπειρο».

Η μάθηση

Προσπαθώντας να αναλύσω λίγο βαθύτερα τις θεωρήσεις στον τομέα της εφαρμοσμένης ψυχοφυσιολογίας των Mark S. Schwartz και R.Paul Olson και να τις προσαρμόσω στον υγρό μας κόσμο θα έλεγα με τη βοήθειά τους πως :
Οι αντιδράσεις σε κάτι που κάνουμε ασυναίσθητα αυτοματοποιούνται, αφού εκπαιδευτούν. Ή ακόμα καλύτερα αφού υπάρξει η δυνατότητα τακτικών επαναλήψεων. Ακόμα και οι σκέψεις μπορούν να αποτελέσουν εξαρτημένα ερεθίσματα και να εκλύουν κάποια στιγμή φυσιολογικές αντιδράσεις, που σε κάποια άλλη φάση ίσως δεν θα θεωρούνταν φυσιολογικές. Άρα μιλάμε για ΜΑΘΗΣΗ. Είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη.
Σε αντίθεση με εκείνους που θεωρούν πως η κληρονομικότητα είναι η κύρια αιτία της συμπεριφοράς, οι θεωρητικοί της μάθησης δίνουν έμφαση στη σημασία του περιβάλλοντος. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει περιβαλλοντικές συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων των επαναλήψεων, που οδηγούν στην απόκτηση και στην διατήρηση της μαθημένης συμπεριφοράς.
Παράδειγμα (πραγματικής ιστορίας). Οι γονείς κάποιου έζησαν όλη τη ζωή τους σε ορεινά μέρη, μη έχοντας καμία απολύτως επαφή με τη θάλασσα. Το ίδιο και οι γονείς τους αλλά και οι παππούδες τους και οι προπάπποι. Κάποια στιγμή έστειλαν το γιο τους να σπουδάσει σε παραθαλάσσια περιοχή. Αυτός έμαθε κολύμβηση, γνώρισε το υποβρύχιο κυνήγι, αγωνίστηκε πάλι και πάλι να μάθει να συλλαμβάνει αξιόλογα ψάρια και στο τέλος τα κατάφερε μια χαρά.. Δε μπορώ λοιπόν παρά να συμφωνήσω με τους αξιαγάπητους θεωρητικούς, παρότι βασικά είμαι οπαδός της πράξης και της αφής των τύπων των ήλων, αλλά η θεωρία αυτή έρχεται να πιστοποιήσει πανηγυρικά αυτά που έχω ήδη αναφέρει.
Μάθηση αποτελεί μια αλλαγή στη συμπεριφορά ως ένα άμεσο αποτέλεσμα της εμπειρίας. Η ενίσχυση (επανάληψη) είναι απαραίτητη συνθήκη για τη συντελεστική μάθηση. Υπό αυτό το πρίσμα τόσο η ρητή, όσο και η άρρητη συμπεριφορά, όπως π.χ. οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι φυσιολογικές αντιδράσεις, αποτελούν λειτουργίες των προηγηθέντων και των συνεπειών τέτοιων συμπεριφορών.

Επιπλέον, έρευνες υποδεικνύουν ότι συμπεριφορές (στη δική μας περίπτωση οι ασυνείδητες υποβρύχιες αντιδράσεις μας με σκοπό την κατάκτηση αλιευμάτων) μπορεί να αποκτηθούν χωρίς να έχουν συνειδητά εξασκηθεί ή ενισχυθεί. Οι αποδείξεις αυτές προέρχονται από πειράματα λανθάνουσας μάθησης (Harlow & Harlow, 1962), από μελέτες της μάθησης μέσω ανακάλυψης (Bruner, 1968) και από μελέτες της μάθησης μέσω παρατήρησης, η οποία συμπεριλαμβάνει τη μίμηση ενός μοντέλου (Rosenthal & Zimmerman, 1978).

Επίλογος

Ένα κοινό μυστικό! Εμείς οι παλιότεροι είχαμε στη διάθεσή μας άφθονο αντικείμενο για πειραματισμούς και για συλλογή εμπειριών. Επίσης ο χρόνος που αναλογούσε στις ερασιτεχνικές δραστηριότητες πριν από 2-3 δεκαετίες ήταν πολύ περισσότερος από αυτόν του απαιτητικού 2008! Κάτω από τέτοιες συνθήκες είμαστε σε θέση να πούμε πως οι παλιοί είμαστε τυχερότεροι από τη καινούργια γενιά, ή πως η καινούργια γενιά είναι απλά πιο άτυχη από την παλιότερη.
Αν λοιπόν κάποιος πιστεύει πως διαθέτει το χάρισμα του κυνηγετικού ένστικτου καλύτερα να το ξεχάσει. Και το αντίθετο φυσικά. Μη πιστέψει κάποιος νέος πως δε διαθέτει το όποιο «χάρισμα» του δήθεν ένστικτου και τα παρατήσει.
Οι νεότεροι δεν πρέπει να απογοητεύονται από τις αψαρίες του ξεκινήματός τους, αλλά να προσπαθούν να διαβάζουν όσο το δυνατό καλύτερα αυτά που παρατηρούν. Με τη δική σου προσπάθεια παρατήρησης και τη τακτική επαφή θα επιτρέψεις στην όποια αλιευτική ικανότητα διαθέτεις να εξελιχθεί και να αποδώσει. Θα μάθεις να πιάνεις ψάρια εξαιτίας των ψαριών αυτών που θα χάσεις. Κάποια στιγμή που θα έχεις τακτικά καλές ψαριές, να ξέρεις πως θα οφείλονται στη μάθηση και όχι στο ένστικτο.
Μετά από αυτά, όταν σε ένα κάβο διχαστείς για το που παίζουν τα ψάρια, αν θα πρέπει να πας δεξιά η αριστερά, βάλε το μυαλό σου να δουλέψει। Επικεντρώσου περισσότερο στο κόντρα ρεύμα, στον καιρό που αγριεύει, να έχεις στο νου σου πάντα την απόσταση επιστροφής και μην εμπιστευτείς να σε οδηγήσει σε επικίνδυνα περιστατικά κάτι που στην ουσία δεν υπάρχει.

Κώστας Ανδρεόπουλος


Συμπληρώνω με μια έρευνα που βρήκα δημοσιευμένο στο newsbeast.gr και  αφορά στην κατασκευή της φωλιάς των πουλιών :

Η κατασκευή φωλιάς βασίζεται στη μάθηση και όχι στο ένστικτο

Πώς φτιάχνουν τα πουλιά τις φωλιές τους; «Από ένστικτο», θα ήταν η πρώτη απάντηση. Κι όμως, μία νέα έρευνα διαπίστωσε πως τα πουλιά μαθαίνουν πώς να φτιάχνουν τη φωλιά τους και η γνώση αυτή δεν αποτελεί μία δεξιότητα που βασίζεται στο ένστικτο.

Ερευνητές από τρία πανεπιστήμια, του Εδιμβούργου, της Γλασκώβης και του Αγίου Ανδρέα μελέτησαν την καταγραφή πουλιών που φτιάχνουν τις φωλιές τους στην Μποτσουάνα και όπως δήλωσε ένας από τους ερευνητές, αποκαλύφθηκε ο σαφής ρόλος της εμπειρίας.

Το κάθε πουλί είχε διαφορετική «τεχνική» κατά την κατασκευή των φωλιών και καταγράφηκαν παραδείγματα πουλιών που «έχτιζαν» τις φωλιές τους τόσο από τα αριστερά προς τα δεξιά όσο και το αντίστροφο.

Καθώς τα πουλιά αποκτούσαν εμπειρία, οι επιστήμονες παρατήρησαν πως τους έπεφταν ολοένα και λιγότερα κλαριά.

«Εάν τα πουλιά έφτιαχναν φωλιές σύμφωνα με ένα γενετικό πρότυπο, θα περιμέναμε όλα τα πουλιά να φτιάχνουν τη φωλιά τους με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Ωστόσο, δεν έγινε έτσι», δήλωσε ο Δρ. Γουόλς από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. «Τα πουλιά επέδειξαν σημαντικές διαφοροποιήσεις στην«προσέγγιση» της κατασκευής κι αυτό αποκαλύπτει το ρόλο που παίζει η εμπειρία. Ακόμα και για τα πουλιά, η εξάσκηση οδηγεί στην τελειότητα», τόνισε χαρακτηριστικά.